بررسی چند روش معمول در تعیین نقطه محور لولایی

سابقه و هدف: تعیین دقیق نقطه محور لولایی جهت انتقال رابطه محوری به آرتیکولاتور تاثیر زیادی در کاهش خطاهای اکلوزالی خواهد داشت. با توجه به پرهزینه و زمان‌بر بودن استفاده از روش کینماتیک جهت تعیین نقطه محور لولایی روش‌های تقریبی مختلفی ارایه شده‌اند که در مورد میزان دقت این روش‌ها تاکنون تحقیقات مختلف، نتایج متفاوت و متناقضی را نشان داده‌اند. هدف از انجام این پژوهش بررسی چند روش اختیاری معمول تعیین نقطه محور لولایی و معرفی روشی دقیق‌تر که کمترین اختلاف را با نقطه کینماتیک داشته باشد، می‌باشد. مواد و روشها: در این تحقیق cross sectional، نمونه‌گیری به صورت ترتیبی (sequential) تا رسیدن به عدد 40 انجام گرفت. تعداد ۴۰ نمونه ۲۱ تا ٣٧ ساله که از نظر مفصل TMJ سالم بودند طبق فرم اطلاعاتی انتخاب شدند. ابتدا نقطه محور لولایی دقیق توسط مکان‌یاب محور لولایی در هر نمونه در سمت چپ و راست تعیین گردید. سپس، نقاط اختیاری بایرون، گایزی و تتراک‌ و لاندن نیز طبق تعریف توسط خط‌کش در هر نمونه تعیین و بر روی صورت علامت‌گذاری شدند. پس از آن، فاصله هر نقطه اختیاری با نقطه دقیق در سمت چپ و راست اندازه‌گیری و در فرم اطلاعاتی ثبت شد. داده‌ها با استفاده از آزمون‌های ANOVA وt مورد بررسی قرار گرفتند. یافته‌ها: با توجه به نتایج حاصل از تحقیق حاضر، روش بایرون به طور معنی‌داری دقیق‌تر از روش‌های دیگر بود و در ۸/٨٨% نمونه‌ها در فاصله 3 میلی‌متر نقطه کینماتیک قرار داشت. دو نقطه دیگر نسبت به هم اختلاف معنی‌داری نشان ندادند. نتیجه‌گیری: از نتایج تحقیق چنین برمی‌آید که نقطه بایرون به عنوان یک روش اختیاری از دقت بالایی برخوردار بوده، با توجه به نزدیکی آن به نقطه دقیق محور لولایی، استفاده از این روش پیشنهاد می‌شود.